Assassin's Creed serisinin en ikonik anlarından biri, Haytham Kenway'in yeni dünyadaki sözde suikastçılar grubunu toplama misyonunu tamamladığı Assassin's Creed 3'te erken ortaya çıkıyor. Twist? Bunlar hiç suikastçı değil, Tapınaklar. Gizli bir bıçak kullanan ve dizinin sevgili Ezio Auditore'un karizmasını yayan Haytham, Yerli Amerikalıları kurtaran ve İngiliz redcoats ile çatışan bir kahraman olarak tasvir edildi. Sadece Templar mantrasını, “Anlama Babası bize rehberlik etsin”, şok edici gerçek ortaya çıktı: dizinin yeminli düşmanlarını takip ediyoruz.

Bu bükülme, Assassin'in inancının gerçek potansiyelini örneklendirir. Açılış oyunu ilgi çekici bir öncül ortaya koydu - hedeflerinizi takip et, anlama ve ortadan kaldırdı - ancak anlatısı düz düştü, hem Altaïr hem de hedefleri derinlik yoktu. Assassin's Creed 2, daha çekici Ezio'yu tanıttı, ancak düşmanlarına aynı muameleyi veremedi, Cesare Borgia'nın özellikle tek boyutlu hissettiği Cesare Borgia. Assassin's Creed 3'e kadar Amerikan Devrimi'nin zeminine karşı koyulana kadar, Ubisoft hem takipçiyi hem de takip edenleri tam olarak geliştirdi. Bu, oyunun anlatım akışını, sonraki girişlerde henüz eşleşmemiş olan oyun ve hikaye arasında uyumlu bir denge kurarak, kurulumdan getiriye kadar zenginleştirdi.

Mevcut RPG odaklı Assassin's Creed dönemi genellikle iyi karşılanmış olsa da, birçok hayran ve eleştirmen dizinin aşağı doğru bir yörüngede olduğuna inanıyor. Bu düşüşün arkasındaki nedenler tartışıldı. Bazıları bunun Anubis ve Fenrir gibi tanrılarla savaşmak gibi giderek daha fantastik unsurlar olduğunu iddia ediyor. Diğerleri, Ubisoft'un romantizm seçeneklerini veya Assassin'in Creed Shadows'ındaki tartışmalı seçimi gerçek bir tarihi figür olan Yasuke, Afrika samuraylarına sahip olmak için eleştiriyor. Şahsen, bunların hiçbirinin temel neden olmadığına inanıyorum. Asıl mesele, serinin geniş, kum havuzu tarzı dünyalarda seyreltilen karakter güdümlü anlatılardan uzaklaşıyor.

Zamanla, Assassin's Creed, diyalog seçenekleri, XP tabanlı ilerleme, yağma kutuları, mikroişlemler ve dişli özelleştirme dahil olmak üzere RPG ve canlı servis öğelerini dahil ederek orijinal aksiyon-macera köklerinden gelişti. Ancak, bu yeni girişler büyüdükçe, daha içi boş hissetmeye başladılar. Bu sadece tekrarlayan yan görevlerle ilgili değil, aynı zamanda temel hikaye anlatımını da etkiler.

Assassin's Creed Odyssey gibi bir oyun, Assassin's Creed 2'den daha fazla içeriğe sahipken, çoğu cansız ve rafine hissettiriyor. Teorik olarak, oyuncuların karakterlerinin eylemlerini seçmelerine izin vermek daldırmayı artırmalıdır, ancak pratikte genellikle tam tersi etkiye sahiptir. Komut dosyaları birden fazla senaryoya uyum sağlayacak şekilde genişledikçe, daha kısıtlı oyuncu etkileşimlerine sahip oyunlarda bulunan cilaları kaybederler. Dizinin aksiyon-macera döneminin sıkıca yazılmış senaryoları, kahramanların oyuncuların kaprislerine uyum sağlaması ve özlerini seyreltmesi gereken mevcut formatın aksine, keskin bir şekilde tanımlanmış karakterleri etkinleştirdi.

Sonuç olarak, Assassin's Creed Odyssey selefinden daha fazla içerik sunarken, çoğu sert ve bitmemiş hissediyor, nüanslı tarihi figürlerden ziyade AI ile etkileşime girdiğinizi netleştirerek daldırma. Bu, oyundaki en iyi yazılardan bazılarını ürettiğine inandığım Xbox 360/PS3 dönemi ile keskin bir tezat oluşturuyor. Örnekler arasında Ezio'nun Savonarola'yı yendikten sonra tutkulu beyanı, “Beni takip etmeyin ya da başka birini takip etmeyin!” ve Haytham'ın oğlu Connor'a dokunaklı son sözleri:

“Yanağını okşamak ve yanlış olduğumu söylemek niyetim olduğunu düşünmeyin. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim.”

Anlatı kalitesi de başka yönlerde azalmıştır. Modern oyunlar, suikastçıları doğası gereği iyi ve Tapınakçıları kötü olarak tasvir ederek ahlaki ikilikleri aşırı basitleştirme eğilimindedir. Ancak daha önceki girişler, iki grup arasındaki bulanık çizgilere daha derinlere indi. Assassin's Creed 3'te, her biri Tapınak'ı yendi Connor'un inançlarına meydan okuyor. William Johnson, Tapınakçıların Kızılderili soykırımını engelleyebileceğini öne sürüyor. Thomas Hickey suikastçıların idealizmini alay ediyor ve Benjamin Kilisesi, İngiliz rolü üzerindeki perspektiflerin çatışmadaki değiştiğini savunuyor. Haytham, Connor'un Connor'un köyünün yakılmasını emreten Charles Lee değil, Washington olduğu vahiyini öngörerek Connor'un George Washington'a olan güvenini zayıflatıyor. Oyunun sonunda, oyuncular cevaplardan daha fazla soru bırakıyorlar ve hikayeyi daha da güçlü hale getiriyor.

Franchise'ın tarihini yansıtan Assassin's Creed 2 film müziğinden “Ezio'nun ailesi” nin nedeni dizinin resmi olmayan marşı haline geldi. PS3 dönemi oyunları, özellikle Assassin's Creed 2 ve 3, temelde karakter odaklı anlatılarla ilgiliydi. “Ezio'nun ailesi” nin melankolik gitar telleri sadece Rönesans ortamıyla değil, Ezio'nun ailesini kaybetme kişisel trajedisi ile yankılanıyor. Mevcut Assassin's Creed Oyunlarının geniş dünya inşası ve grafiksel yeteneklerini takdir etsem de, umarım dizi başlangıçta beni büyüleyen odaklanmış, samimi hikayeleri sunmaya geri dönebilir. Yine de, giderek daha geniş açık dünyaları ve canlı hizmet modellerini tercih eden bir sektörde, böyle bir geri dönüş "iyi iş" uygulamalarıyla uyumlu olmayabilir.