Jeden z najbardziej kultowych momentów z całej serii Assassin's Creed rozwija się na początku Assassin's Creed 3, kiedy Haytham Kenway kończy swoją misję zebrania swojej grupy rzekomych zabójców w Nowym Świecie. Zwrot akcji? To wcale nie są zabójcy, ale templariusze. Haytham, władający ukryte ostrze i emanując charyzmą ukochanego audytu Ezio serialu, został przedstawiony jako bohater, wyzwalający rdzennych Amerykanów i starający się z brytyjskimi czerwonoatami. Dopiero gdy wypowiada mantrę templariuszy: „Niech ojciec ustalenia nas poprowadzi”, objawia się szokująca prawda: śledziliśmy „zaprzysiężonych wrogów.

Ten zwrot jest przykładem prawdziwego potencjału Assassin's Creed. Gra inauguracyjna wyznaczyła intrygującą przesłankę - ścierej, rozumieć i eliminuje swoje cele - ale jej narracja spadła, a zarówno Altaïr, jak i jego cele brakowało głębi. Assassin's Creed 2 wprowadził bardziej przekonującego Ezio, ale nie dał swoim wrogom tak samo traktowanie, a Cesare Borgia w Bractwie Spinoff jest szczególnie jednowymiarowa. Dopiero Assassin's Creed 3, na tle rewolucji amerykańskiej, Ubisoft w pełni rozwinął zarówno prześladowcę, jak i ścigane. To wzbogaciło narrację narracyjną gry od konfiguracji do wypłaty, uderzając harmonijną równowagę między rozgrywką a historią, która nie została dopasowana w kolejnych wpisach.

Podczas gdy obecna era Assassin's Creed, która jest oparta na RPG, była ogólnie dobrze przyjęta, wielu fanów i krytyków uważa, że ​​serial jest na trajektorii w dół. Przyczyny tego spadku są dyskutowane. Niektórzy twierdzą, że to coraz bardziej fantastyczne elementy, takie jak walka z bogami jak Anubis i Fenrir. Inni krytykują włączenie opcji romansowych przez Ubisoft lub kontrowersyjny wybór w cieniu Assassin, aby zawierać prawdziwą postać historyczną, Yasuke, afrykański samuraj. Osobiście uważam, że żadna z nich nie jest podstawową przyczyną. Prawdziwy problem polega na odejściu serii od narracji opartych na postaciach, które rozwodniły się w ekspansywnych światach w stylu piaskownicy.

Z czasem Assassin's Creed ewoluowało z oryginalnych korzeni przygodowych akcji, włączając RPG i elementy usług na żywo, w tym wybory dialogowe, progresję oparte na XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcje i dostosowywanie sprzętu. Ponieważ jednak te nowsze wpisy stały się większe, zaczęły czuć się bardziej puste. Nie chodzi tylko o powtarzające się misje poboczne, ale także wpływa na podstawowe opowiadanie historii.

Podczas gdy gra taka jak Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się słaba i nierafinowana. Teoretycznie umożliwienie graczom wyboru działań swojej postaci powinno zwiększyć zanurzenie, ale w praktyce często ma to odwrotny skutek. W miarę rozszerzania się skryptów, aby pomieścić wiele scenariuszy, tracą polski w grach z bardziej ograniczonymi interakcjami graczy. Ciasno napisane skrypty z serii „Action-Adventure ERA włączyły ostro zdefiniowane postacie, w przeciwieństwie do obecnego formatu, w którym bohaterowie muszą dostosować się do kaprysów graczy, rozcieńczając ich istotę.

W związku z tym, podczas gdy Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż jego poprzednik, większość z nich wydaje się sztywna i niedokończona, łamanie zanurzenia, wyjaśniając, że wchodzisz w interakcje z AI, a nie dopracowanymi postaciami historycznymi. Kontrastuje to ostro z epoką Xbox 360/PS3, która moim zdaniem wyprodukowała jedne z najlepszych pism w grach. Przykłady obejmują namiętną deklarację Ezio po pokonaniu Savonaroli: „Nie śledź mnie ani nikogo innego!” i przejmujące ostateczne słowa Haytha do jego syna, Connora:

„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu”.

Jakość narracji również spadła w innych aspektach. Współczesne gry mają tendencję do uproszczenia dychotomii moralnej, przedstawiając zabójców jako z natury dobre i templariusze jako zło. Wcześniejsze wpisy zagłębiły się jednak głębiej w rozmyte linie między dwiema frakcjami. W Assassin's Creed 3 każdy pokonał templarium wyzwania przekonaniom Connora. William Johnson sugeruje, że templariusze mogli zapobiec ludobójstwu Indianom. Thomas Hickey kpi z idealizmu zabójców, a Benjamin Church twierdzi, że perspektywy brytyjskiej roli w konflikcie różnią się. Sam Haytham podważa zaufanie Connora do George'a Washingtona, zapowiadając objawienie, że to Waszyngton, a nie Charles Lee, nakazał spalanie wioski Connora. Pod koniec gry gracze mają więcej pytań niż odpowiedzi, dzięki czemu historia jest bardziej potężna.

Zastanawiając się nad historią franczyzy, powód „Rodzina Ezio” ze ścieżki dźwiękowej Assassin's Creed 2 stała się „nieoficjalnym hymnem jest jasny. Gry z czasów PS3, szczególnie Assassin's Creed 2 i 3, zasadniczo dotyczyły narracji opartych na postaciach. Melancholickie sznurki gitarowe „rodziny Ezio” rezonują nie tylko z renesansowym otoczeniem, ale także osobistą tragedią Ezio polegającą na utraty rodziny. Chociaż doceniam ekspansywne budowanie świata i graficzną sprawność obecnych gier Creed Assassin, mam nadzieję, że serial może powrócić do dostarczenia skoncentrowanych, intymnych historii, które początkowo mnie urzekały. Jednak w branży coraz bardziej faworyzującej rozległe otwarte światy i modele usług na żywo, taki zwrot może nie być zgodny z praktykami „dobrych biznesowych”.