Tijdens een recente hands-on demo van *Doom: The Dark Ages *, de Gothic Prequel van ID-software, werd ik onverwacht herinnerd aan *Halo 3 *. Op de achterkant van een Cyborg -draak gemonteerd, ontketende ik een salvo van machinegeweervuur ​​aan de zijkant van een demonisch gevechtsschip. Nadat ik de verdedigende torentjes van het schip had vernietigd, landde ik mijn beest bovenop het schip en stormde ik door de lagere dekken, waardoor de hele bemanning tot een bloedige puinhoop werd gereduceerd. Even later barstte ik door de romp en sprong terug op mijn draak om mijn kruistocht tegen Hell's Machines voort te zetten.

Fans van Bungie's iconische Xbox 360 -shooter zullen het bekende patroon van de aanval van Master Chief op de Scarab -tanks van het Covenant herkennen. Terwijl de helikopter-achtige horzel wordt vervangen door een holografische vleugelige draak en de gigantische laser-firing mech die is geruild voor een occulte vliegende boot, blijft de essentie: een luchtaanval die overgaat in een verwoestende instapactie. Verrassend genoeg was dit niet het enige *halo *-achtige moment in de demo. Ondanks *de donkere eeuwen *'gevechtskern zijn typisch *doom *, roept het ontwerp van de campagne een "late 2000s shooter" op met zijn uitgebreide tussenfilmpjes en push voor gameplay nieuwheid.

Meer dan twee en een half uur speelde ik vier niveaus van *DOOM: The Dark Ages *. Alleen de eerste, de campagneopener, weerspiegelde de strak tempo, zorgvuldig ontworpen niveaus van * Doom (2016) * en het vervolg. De anderen bestonden uit een kolossale mech, vliegen met de bovengenoemde draak en verkende een wijd open slagveld met geheimen en krachtige minibosses. Dit vertegenwoordigt een aanzienlijk afwijking van *Doom *'s gebruikelijke focus op mechanische zuiverheid, in plaats daarvan lijken op games zoals *halo *, *Call of Duty *, en zelfs oude James Bond -titels zoals *Nightfire *, bekend om hun gescripte setpieces en nieuwe mechanica.

Deze verschuiving is intrigerend, vooral gezien * Doom * eenmaal weggegaan van dergelijke richtingen. De geannuleerde * DOOM 4 * zou lijken op * Call of Duty * met een moderne militaire esthetiek en een nadruk op personages, filmische verhalen en gescripte gebeurtenissen. ID -software heeft deze ideeën geschrapt voor de gerichte *doom (2016) *, maar hier zijn ze weer in *de donkere eeuwen *voor 2025.

Het snelle tempo van de campagne wordt onderbroken door nieuwe gameplay -elementen die doen denken aan de grootste nieuwigheden van *Call of Duty *. Mijn demo begon met een lang, gedetailleerd filmpje dat het rijk van Argent d'ur, de weelderige Maykrs en de Night Sentinels opnieuw introduceerde - de ridderlijke kameraden van de Doom Slayer. De slayer wordt afgeschilderd als een bedreiging op nucleair niveau, een angstaanjagende legende. Hoewel bekend bij *doom *liefhebbers, voelt de diep filmische benadering nieuw en duidelijk *halo *-achtig aan. Dit gaat verder in de niveaus, met NPC Night Sentinels verspreid, die doen denken aan UNSC -mariniers, waardoor een gevoel deel uit te maken van een grotere kracht.

Het uitgebreide karakterwerk in het inleidende filmpje roept vragen op over de vraag of * Doom * zo'n diepte nodig heeft. Ik gaf de voorkeur aan de subtiele verhalen van eerdere games, overgebracht door milieuontwerp en Codex -vermeldingen, met cinematica gereserveerd voor grote onthullingen, zoals in *doom eeuwig *. De tussenfilmpjes in *de donkere eeuwen *dienen echter goed voor hun doel: ze zetten missies op zonder de intense stroom van *Doom *te onderbreken.

Andere onderbrekingen komen in verschillende vormen. Na de openingsmissie, die de slachting van Shotgun combineert met Parrying Hell Knights met behulp van het nieuwe schild van de Slayer, stuurde ik een Pacific Rim-achtige Atlan Mech om te vechten tegen demonische Kaiju. Toen wierp ik op een cybernetische draak, waarbij ik gevechtsscheeps en pistooloplegging neerhaalde. Deze strak gescripte niveaus introduceren belangrijke gameplay-verschuivingen, echoën *Call of Duty *'s nieuwigheden zoals *Modern Warfare *' s AC-130 Gunship Sequence of *Infinite Warfare *'s Dogfighting Missions. De Atlan voelt langzaam en zwaar, terwijl de draak snel en wendbaar is en een andere ervaring biedt dan klassieke *doom *.

Veel veelgeprezen FPS-campagnes gedijen op variëteit, met *Half-Life 2 *en *Titanfall 2 *die de standaard instellen, en *Halo *'s mix van voertuigen en on-voet sequenties die bijdragen aan de levensduur. Ik ben echter niet zeker of dit past *DOOM *. * De donkere eeuwen* biedt een heerlijk complexe schietervaring, die constante aandacht eist terwijl je schoten, schildworp, parries en brute melee -combo's wenkt. De sequenties van Mech en Dragon voelen daarentegen minder boeiend, bijna als QTes.

In *Call of Duty *voelt overstappen naar een tank of gunship naadloos vanwege de vergelijkbare mechanische complexiteit. Maar in *The Dark Ages *is de ongelijkheid tussen gameplay -stijlen grimmig, verwant aan het vergelijken van een middelbare schoolgitarist met Eddie Van Halen. Terwijl de kerngevecht van *Doom *de ster blijft, zouden de Mech- en Dragon-sequenties me niet moeten laten verlangen naar de grondgebaseerde actie met een dubbel-gelopen shotgun.

Mijn laatste play -uur introduceerde "Siege", een niveau dat terugkeert naar ID's uitzonderlijke gunplay maar opent *Doom *is meestal claustrofobisch ontwerp in een enorm slagveld. Het doel, om vijf Gore-portals te vernietigen, weerspiegelt *Call of Duty *s multi-objectieve missies, maar het roept *Halo *'s contrast tussen binnen- en buitenomgevingen op. Deze grotere ruimte vereist het heroverwegen van het effectieve bereik van elk wapen, het gebruik van ladingsaanvallen om grote afstanden te sluiten en het schild te gebruiken tegen tankartillerie.

Uitbreiding *DOOM *'s PlaySpace dreigt de focus te verliezen, omdat ik merkte dat ik door lege paden terugging en het tempo verstoorde. Het integreren van de draak zoals *Halo *'s Banshee kan helpen het momentum te behouden en er een meer integraal onderdeel van de ervaring van te maken. Als een dergelijk niveau verder gaat dan wat ik heb gezien, zou het een welkome toevoeging zijn.

Ondanks de algehele campagnestructuur is het fascinerend om ideeën ooit ongeschikt te zien voor * DOOM * die opnieuw wordt bekeken en opnieuw geïnterpreteerd. Er was weinig bekend over de geannuleerde *doom 4 *, maar rapporten genoemde gescripte setpieces en voertuigscènes, die duidelijk zijn in *de donkere eeuwen *'Atlan- en Dragon -secties. Marty Stratton van ID Software bevestigde *Doom 4 *was dichter bij *Call of Duty *, met meer filmische elementen en personages, die uiteindelijk werden geschrapt. Nu, * The Dark Ages * brengt grote instapactie -setpieces, weelderige cinematics, een bredere cast van personages terug en een belangrijke kennis onthult.

De vraag is nu of deze ideeën altijd slecht geschikt waren voor * Doom * of gewoon wanneer ze * Call of Duty * te nauw nabootst. Hoewel sceptisch over het concept "Call of Doom", ben ik enthousiast over de poging van ID Software om deze elementen te integreren in de moderne * doom * -formule.

Het hart van *de donkere eeuwen *blijft zijn gevechten op het voet, die in de hand blijft, die centraal blijft in de demo en een andere fantastische heruitvinding van de kern van *Doom *belooft. Dit alleen al zou een hele campagne kunnen vervoeren, maar ID -software heeft andere plannen. Sommige nieuwe ideeën voelen mechanisch slank aan en geven bezorgdheid over hun integratie. Toch is er veel meer te verkennen, en alleen de tijd zal deze demo -missies contextualiseren. Ik wacht gretig op 15 mei, niet alleen om terug te keren naar ID's ongeëvenaarde gunplay, maar om te zien of * DOOM: The Dark Ages * een boeiende FPS-campagne in de late jaren 2000 of een onsamenhangend levert.