Yönetmen Hugo Martin, Doom için rehber prensibinin: Karanlık Çağların bu yılın başlarında doğrudan Xbox'ın geliştiricisi sırasında "durup dövüştüğünü" tanıttığında, hemen büyülenmiştim. Bu konsept, ID Software'in savaşta hızlı tempolu, amansız bir hareketle gelişen önceki başlığı Doom Eternal ile tam bir tezat oluşturuyor. Ancak Doom Eternal , oyuncuları "durmaya ve savaşmaya" zorlayan bir düşmanı tanıttı - Çapulcu. Bu düşman, oyun topluluğunda önemli tartışmalara yol açtı, birçok oyuncu onu sevmiyorken, ben kişisel olarak canlandırıcı buluyorum. Doom'a olan ilgim: Karanlık Çağlar, savaş sisteminin, yağmacıyı yenmek için çok önemli bir mekanik olan parlak yeşil ışıklara tepki vermeye bağlı olduğunu öğrendiğimde derinleşti.

Emin olun, Karanlık Çağlar sizi bir düşmanla statik bir hesaplaşmaya, Ebedi'den Çapulcu kadar zor ve kesin olarak sınırlamıyor. Koruyucu ve ölümcül bir kombinasyonla saldıran Agaddon Hunter'ı tanıtırken, Ebedi'nin ikonik savaşlarının özü karanlık çağlardaki her karşılaşmanın dokusuna dokunuyor. Oyun, Çapulcu'nun ilkelerini yeniden canlandırıyor ve rafine ediyor, onları çekirdek savaş mekaniğine uyguluyor. Sonuç? Her savaş, Çapulcu ile yüzleşmek kadar stratejik hissediyor, ancak ilişkili tahriş olmadan.

Çapulcu Doom Ebedi'de eşsiz bir meydan okuma sunar. Tipik olarak, savaş arenasında geziniyorsunuz, daha az düşmanları dengeliyorsunuz ve daha büyük tehditleri hedefliyorsunuz. Ebedi , savaşın akışını kontrol etmek için hız, konumlandırma ve silah kullanarak sadece kaynakların değil, savaş alanının kendisinin de bir yönetim oyunu olarak tanımlanır. Bununla birlikte, Çapulcu bu akışı bozar, tüm dikkat gerektirir ve sıklıkla izole savaşlarda karşılaşır. Diğer düşmanların ortasında göründüğünde, en iyi strateji, doğrudan bir çatışmaya girmeden önce daha az tehdit alanını temizlemektir.

Doom Eternal'ın Çapası, FPS tarihinin en tartışmalı düşmanlarından biridir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda

Bu , Doom Ebedi'de durduğunuz anlamına gelmez - stratejik konumlandırma yoluyla alanı ustalaşmakla ilgilidir. Çok yaklaşın ve Çapulcu'nun av tüfeği patlamasından kaçmak neredeyse imkansız. Çok uzak kalın ve mermilerle dolu olacaksınız, kaçmak daha kolay olsa da, balta salınımı için menzil dışında olacaksınız. Anahtar an, baltanın rüzgarında, gözleri parlak yeşil yanıp söndüğü ve saldırı için kısa bir pencereye işaret etmesidir. Enerji kalkanı diğer tüm saldırıları emer, bu yüzden kendinizi bu andan yararlanmak için konumlandırmak çok önemlidir.

Benzer şekilde, Doom'da: Karanlık Çağlar , parlak yeşil sinyaller çok önemlidir. Orijinal kıyamete saygı gösteren şeytanlar, Doom Slayer'ın yeni kalkanını kullanılarak ayrılabilen ve gönderene geri gönderen özel yeşil füzelerle mermilerin bir barajını serbest bırakıyor. Başlangıçta, bu savunmacı bir manevra, ancak Kalkan'ın Rune sisteminin kilidini açarken, parrying hayati bir saldırgan strateji haline geliyor, yıldırım ile çarpıcı düşmanlar veya otomatik hedefleyen bir topu tetikliyor.

Karanlık Çağların savaş alanlarında gezinmek, müthiş şeytanlarla bir dizi odaklanmış, bire bir karşılaşma içerir. Sadece hayatta kalma için yeşil ışık reaksiyonlarına bağımlı olmasa da, kalkan runelerine hakim olmak, ayrıştırmayı güçlü bir araca dönüştürür. Bunu savaş stratejinize entegre etmek, paylaşılan DNA'yı Ebedi'nin Çapası savaşlarıyla ortaya çıkarır. Şeytanlar mermileri yakın mesafeden piyasaya sürmeyeceğinden ve yeşil küreler ortaya çıktığında, kendinizi doğru şekilde konumlandırmanız gerekir. Bu, Çapulcu Baltası salınımına karşı bir grev zamanlaması gibi hızlı refleksler gerektirir ve yolculuğunuzu bir dizi yoğun, odaklanmış savaşlara dönüştürür.

Çapulcunun birincil eleştirisi, Doom Eternal'ın akışını bozması ve oyunun normal taktiklerinden farklı bir yaklaşım talep etmesiydi. Bu yüzden Çapulcayı takdir ediyorum-bu, birinci şahıs atıcılarının normlarını zaten kıran bir oyunda baleden bir kaymayı zorluyor. Ebedi , oyuncuları kaynak yönetimi, silah seçimi ve savaş katılımını yeniden düşünmeye zorlar ve Çapulcu bu yeni kuralları bile zorlar.

Agaddon avcısı , karanlık çağlarda en yakından Çapulcu'ya benzeyebilirken, her iblis ebedi en korkutucu düşmanı taşır. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda

Doom: Karanlık Çağlar, çeşitli "dansları" savaş sistemine entegre ederek bunu ele alıyor. Her büyük düşman türünün benzersiz yeşil mermi veya yakın dövüş saldırısı vardır, bu da farklı stratejiler gerektirir. Örneğin, Mancubus, kaçmanız ve ayrılmanız gereken yeşil "sütunlar" ile enerji "çitleri" başlatır, Vagary ölümcül kürelerin voleybolu gönderir ve sprint ve saptırmanıza meydan okur. Çapulcayı anımsatan tevazu, yeşil kafataslarını yakana kadar dokunulmaz.

Her bir iblis benzersiz hareket ve tepki gerektirirken, yeni düşmanlar getirmek sorunsuz hissettiriyor. Agaddon Hunter ve Komodo yakın dövüş saldırılarında bir meydan okuma sunabilirler, ancak ortaya çıktıklarında taktiklerinizi uyarlamaya alışkınsınız. Bu, oyunun yerleşik kurallarının oyuncuları böyle eşsiz bir tehdide hazırlamadığı Ebedi'deki Çapulcu ile tezat oluşturuyor.

Çapulcu tasarımı kusurlu değildi; Oyuncuları nöbetçi yakalayan beklenmedik kuralı kırıldı. Doom: Karanlık Çağlar, reaksiyon tabanlı mekaniği oyunun temel bir parçası haline getirerek sizi benzer zorluklara hazırlar. Bu değişim meydan okumayı daha az yoğun hale getirirken - Parry penceresi Çapulonun göz flaşından daha affedicidir - çekirdek konsept kalır: bir düşmanla bir ritime kilitlenmek, mükemmel anı beklemek ve yeşil ışık göründüğünde çarpıcıdır. Doom: Karanlık Çağlar bu fikirleri yeniden yorumlar, ancak onları tanınabilir tutar. Duruyorsun ve savaşıyorsun.