Toen regisseur Hugo Martin onthulde dat het leidende principe voor Doom: The Dark Ages "Stand and Fight" was tijdens Xbox's ontwikkelaar Direct eerder dit jaar, was ik onmiddellijk gefascineerd. Dit concept staat sterk in contrast met de vorige titel van ID-software, Doom Eternal , die bloeide op snelle, meedogenloze beweging in gevechten. Doom Eternal introduceerde echter één vijand die spelers dwong om te "staan ​​en vechten" - de Marauder. Deze vijand heeft een aanzienlijk debat veroorzaakt binnen de gaminggemeenschap, met veel spelers die het niet leuk vinden, terwijl ik het persoonlijk opwindend vind. Mijn interesse in Doom: de donkere eeuwen werd dieper toen ik hoorde dat het gevechtssysteem ook afhankelijk is van reageren op felgroene lichten, een monteur die cruciaal is om de Marauder te verslaan.

Wees gerust, de donkere eeuwen beperkt je niet tot een statische confrontatie met een vijand die zo uitdagend en nauwkeurig is als de Marauder van Eternal . Hoewel het de Agaddon Hunter introduceert, die wordt afgeschermd en aanvalt met een dodelijke combinatie, is de essentie van de iconische gevechten van Eternal geweven in de stof van elke ontmoeting in de donkere eeuwen . Het spel heeft de principes van de Marauder opnieuw voorgesteld en verfijnt, waarbij ze worden toegepast op de kerngevechtsmechanica. Het resultaat? Elke strijd voelt net zo strategisch als tegenover de Marauder, maar zonder de bijbehorende irritatie.

De Marauder vormt een unieke uitdaging in Doom Eternal . Meestal navigeert u door de gevechtsarena, jongleert u met mindere vijanden en richt u zich op grotere bedreigingen. Eternal wordt vaak beschreven als een spel van management, niet alleen van middelen, maar van het slagveld zelf, met behulp van snelheid, positionering en wapens om de gevechtsstroom te beheersen. De Marauder verstoort deze stroom echter, waardoor volledige aandacht nodig is en vaak in geïsoleerde veldslagen wordt aangetroffen. Wanneer het verschijnt temidden van andere vijanden, is de beste strategie om het gebied van mindere bedreigingen te wissen voordat het een directe confrontatie aangaat.

De Marauder van Doom Eternal is een van de meest controversiële vijanden in de FPS -geschiedenis. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda

Dit betekent niet dat u stilstaat in Eternal Doom - het gaat over het beheersen van de ruimte door strategische positionering. Kom te dichtbij en de shotgun -explosie van de Marauder is bijna onmogelijk te ontwijken. Blijf te ver en je wordt bekogeld met projectielen, hoewel je gemakkelijker te ontwijken bent, zul je buiten bereik zijn voor zijn bijlzwaai. Het belangrijkste moment is tijdens de opwinding van de bijl, wanneer zijn ogen felgroen flitsen, wat een kort venster aangeeft voor aanval. Zijn energieschild absorbeert alle andere aanvallen, dus jezelf positioneren om op dit moment te profiteren is cruciaal.

Evenzo zijn in Doom: de donkere eeuwen felgroene signalen cruciaal. Demons hebben een hulde brengen aan de oorspronkelijke ondergang en ontketenen een spervuur ​​van projectielen, met speciale groene raketten die kunnen worden gepareerd met behulp van het nieuwe schild van de Doom Slayer en ze terugsturen naar de afzender. Aanvankelijk is dit een defensieve manoeuvre, maar als je het Rune-systeem van het Shield ontgrendelt, wordt Parrying een essentiële aanvallende strategie, verbluffende vijanden met bliksem of het activeren van een automatisch gericht kanon.

Navigeren door de slagvelden van de donkere eeuwen omvat een reeks gerichte, één-op-één ontmoetingen met formidabele demonen. Hoewel het niet alleen afhankelijk is van groene lichte reacties om te overleven, draait het beheersen van de schildrunes in een krachtig hulpmiddel. Dit integreren in uw gevechtsstrategie onthult het gedeelde DNA met de Marauder -gevechten van Eternal . U moet de optimale afstand vinden, omdat demonen geen projectielen van dichtbij lanceren, en wanneer groene bollen verschijnen, moet u zich correct positioneren om ze te pareren. Dit vereist snelle reflexen, net als het timen van een staking tegen de bijlszwaai van de Marauder, waardoor je reis een reeks intense, gerichte veldslagen verandert.

De primaire kritiek van de Marauder was de verstoring van de stroom van Doom Eternal en eiste een andere aanpak dan de gebruikelijke tactieken van de game. Dit is precies de reden waarom ik de Marauder waardeer-het dwingt een verschuiving van ballet naar breakdance in een spel dat al de normen van first-person shooters breekt. Eeuwige daagt spelers uit om resource management, wapenkeuze en gevechtsbetrokkenheid te heroverwegen, en de Marauder daagt zelfs die nieuwe regels uit.

Hoewel de Agaddon Hunter in de donkere eeuwen het meest lijkt op de Marauder, draagt ​​elke demon een beetje van Eternal 's meest angstaanjagende vijand. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda

DOOM: The Dark Ages gaat dit aan door verschillende "dansen" in zijn gevechtssysteem te integreren. Elk belangrijk vijandelijke type heeft zijn unieke groene projectiel- of melee -aanval, die verschillende strategieën vereist. De Mancubus lanceert bijvoorbeeld energie "hekken" met groene "pijlers" die je moet ontwijken en pareren, terwijl de vaginaire volleys van dodelijke bollen uitzendt en je uitdaagt om te sprinten en afbuigen. De Revenant, die doet denken aan de Marauder, is onkwetsbaar totdat je de groene schedels hebt.

Met elke demon die een unieke beweging en reactie eist, voelt het introduceren van nieuwe vijanden naadloos aan. De Agaddon Hunter en Komodo kunnen een uitdaging vormen met hun melee -aanvallen, maar tegen de tijd dat ze verschijnen, ben je al gewend om je tactiek aan te passen. Dit staat in contrast met de Marauder in Eternal , waar de vastgestelde regels van het spel spelers niet hebben voorbereid op zo'n unieke dreiging.

Het ontwerp van de Marauder was niet gebrekkig; Het was het onverwachte regelbreuk dat spelers overrompeld had. DOOM: The Dark Ages bereidt je voor op soortgelijke uitdagingen door op reactiegebaseerde mechanica vanaf het begin een fundamenteel onderdeel van het spel te maken. Hoewel deze verschuiving de uitdaging minder intens maakt - het Parry -venster is vergevingsgezindder dan de oogflits van de Marauder - blijft het kernconcept: vergrendelen in een ritme met een vijand, wachtend op het perfecte moment en opvallend wanneer het groene licht verschijnt. DOOM: The Dark Ages herinterpreteert deze ideeën maar houdt ze herkenbaar. Je staat en je vecht.