Het is 23 jaar geleden dat Danny Boyle’s grensverleggende 28 Days Later het publiek verraste met zijn post-apocalyptische visie, en nu zal de langverwachte sequel 28 Years Later opnieuw boeien. Regisseur Boyle en schrijver Alex Garland maken zich geen zorgen over de aanpassing van de tijdlijn en leveren een gedurfd nieuw hoofdstuk waar fans naar verlangen.

Hoewel 28 Years Later de rauwe, viscerale esthetiek weerspiegelt die zijn voorganger tot een genre-bepalende hit maakte—denk aan bliksemsnelle “besmetten” en korrelige digitale video—verhoogt het de inzet met een grootse, cinematografische schaal. Na het bekijken van de eerste 30 minuten van de film sprak ik met Boyle over het opnieuw bezoeken van het Rage Virus-universum.

“We hebben dit keer gekozen voor een breedbeeldformaat,” deelde Boyle met IGN. “Het versterkt de spanning van de eerste film—de snelheid, de intensiteit, de rauwe energie van de besmetten. Met breedbeeld kunnen ze overal op de loer liggen, wat je constant alert houdt en laat scannen.”

Met Aaron Taylor-Johnson, Jodie Comer en Alfie Williams in de hoofdrollen, streeft 28 Years Later naar een balans tussen episch spektakel en intieme karakter momenten die het origineel definieerden, terwijl het nieuwe, huiveringwekkende manieren introduceert om de besmetten te portretteren.

Van 28 Days Later naar 28 Years Later: Een Brexit-Geïnspireerde Evolutie

Sinds 28 Days Later debuteerde, hebben Boyle en Garland af en toe gespeeld met ideeën voor een vervolg, nadat ze als uitvoerende producenten dienden voor 28 Weeks Later uit 2007. Boyle herinnert zich een hervertoning bij het British Film Institute, getroffen door de blijvende impact van de film.

“Het raakte me: ‘Wow,’” zegt hij lachend. “Elke keer als we die vonk voelden, brainstormden Alex en ik over manieren om het verhaal verder te duwen.”

Hun vroege concepten liepen vaak vast, omdat ze in voorspelbaar vervolgterritorium belandden. “Alex schreef ooit een script, maar het voelde te vertrouwd—virus als wapen door een schimmige groep,” legt Boyle uit. “We waren er niet van overtuigd. Toen begonnen we een groter canvas voor te stellen, een reeks films die niet alleen het virus wereldwijd verspreidden.”

In plaats van een uitgestrekte, wereldveroverende uitbraak, kozen ze voor een meer introspectieve weg, beïnvloed door gebeurtenissen in de echte wereld zoals Brexit. “We richtten ons naar binnen, met de focus op Engeland,” zegt Boyle. “Brexit gaf ons een unieke lens om isolatie en veerkracht te verkennen, als weerspiegeling van veranderingen sinds de eerste film.”

Het verhaal begint met een geïsoleerde eilandgemeenschap, afgeschermd van de besmette chaos die het VK in zijn greep houdt, maar gedwongen om onafhankelijk te overleven.

“Deze films gaan niet over preken,” merkt Boyle op. “Maar ze weerspiegelen waar we zijn, wie we zijn, zowel als individuen als als samenleving.”

iPhones Inruilen voor een 2.76:1 Breedbeeld Apocalyps

Het originele 28 Days Later leunde op digitale video voor zijn rauwe, intieme gevoel, een keuze die het onderscheidde. Voor het vervolg haalde Boyle en zijn team inspiratie uit die aanpak, aangepast aan de technologie van vandaag.

“We konden de invloed van het origineel niet negeren,” zegt Boyle. “Destijds stelden we ons camcorders voor die een apocalyps vastlegden. Nu zijn het iPhones—soms wel 20 tegelijk.”

Boyle ziet technische beperkingen als een creatieve troef. “Het stellen van grenzen—zoals het gebruik van iPhones voor bepaalde scènes—vonkt innovatie,” zegt hij. In samenwerking met cinematograaf Anthony Dod Mantle bereikt Boyle een opvallende 2.76:1 breedbeeldverhouding, meestal gereserveerd voor epische formaten zoals IMAX, om het publiek onder te dompelen in het verwoeste VK.

De productie omarmde geavanceerde technieken: camera’s vastgemaakt aan acteurs, op maat gemaakte rigs voor meerdere iPhones, drones en diverse lenzen. “We hadden rigs voor acht, 10, zelfs 20 iPhones,” onthult Boyle. “Er is een verbluffende opname in de tweede helft—je weet het zodra je het ziet. Het is levendig, schokkend en trekt je in een nieuwe wereld.”

Deze “arme man’s bullet time” rig biedt 180-graden uitzichten, waardoor editors dynamisch door actie kunnen snijden, wat de intensiteit van de horror versterkt.

“Ik hou ervan om de regels te breken,” voegt Boyle toe. “Het plaatst je in de scène—woede-gedreven momenten met Jodie Comer, of huiveringwekkende ontmoetingen in verlaten ruimtes.”

We zullen moeten wachten om het mysterie van die “naakte alpha” te ontrafelen.

Hartslagversnellende Actie Vermengen met Diepe Karakterfocus

De lange samenwerking tussen Boyle en Garland, van The Beach tot nu, voedt de belofte van 28 Years Later. Garland’s scripts dagen cinematografische normen uit, door fysiek spektakel te combineren met rijke karakterbogen.

“Alex schrijft met een gedurfde fysikaliteit,” zegt Boyle. “Zijn ideeën dwingen regisseurs tot innovatie, of hij nu zelf regisseert of, zoals hier, ik aan het roer sta.”

“Deze serie gedijt op actie, maar is geworteld in karakter,” vervolgt Boyle. “Alex balanceert beide perfect.”

Boyle vult dit aan met zijn talent voor dynamisch verhalen vertellen, gebruikmakend van tools zoals multi-camera rigs om acteurs scherp te houden. “Het schudt zelfs doorgewinterde performers op,” lacht hij. “Ze kunnen de opname niet voorspellen.”

“Ik hou van verhalen waar de echte wereld botst met fictie,” voegt hij toe. “Het is een steiger die het verhaal ondersteunt of verstoort—een perfecte mix.”

Terwijl de volledige impact van 28 Years Later wacht op de release, belooft Boyle een film die zowel vertrouwd als verrassend fris is. “Het is niet wat je verwacht,” plaagt hij. “Het is gedurfd, uniek, en ik ben er ongelooflijk trots op.”