Ridley Scott's Lost Dune: odkrycie 40-letniego scenariusza

W tym roku to cztery dekady od czasu premiery Dune Davida Lyncha, kasą, która od tego czasu kultywowała oddaną kult. Jego wyraźny kontrast z niedawną adaptacją Denisa Villeneuve zwiększył wznowić zainteresowanie historią projektu, szczególnie nieznaną wcześniej wersję opracowaną przez Ridleya Scotta.

Dzięki odkryciu przez T.D. Nguyena 133-stronicowego szkicu z października 1980 r. W archiwach Coleman Luck, mamy teraz dostęp do scenariusza Rudy'ego Wurlitzera, odgórnego przepisania zleconego przez Scotta po niewygodnej adaptacji Franka Herberta. Ten skrypt, wyraźnie przeznaczony jako część pierwszej serii dwuczęściowej, oferuje radykalnie inną interpretację eposu Herberta.

Wizja Scotta, jak ujawniona w scenariuszu, uderzająco różni się zarówno od Lyncha, jak i Villeneuve. Adaptacja Wurlitzera, zachowując esencję książki, wstrzykuje wyraźną wrażliwość. Sam Scott opisał scenariusz jako „dość pieprzony dobry”.

Liczne czynniki przyczyniły się do śmierci projektu, w tym osobisty żal Scotta, spory o lokalizację, przekroczenie budżetu i konkurencyjne projekty. Jednak kluczowym czynnikiem, jak zauważył Universal Executive Thom Mount, był brak powszechnego uznania scenariusza. Czy była to kiepska kinowa adaptacja, czy po prostu zbyt mroczna, gwałtowna i politycznie oskarżona o wydanie głównego nurtu? Szczegółowa analiza skryptu pozwala na osobisty osąd.

Ponowne wyobrażenie Pawła Atreides

Scott's Dune otwiera się sekwencją snów przedstawiającą apokaliptyczną wojnę, zapowiadając przeznaczenie Pawła. Wizualne opisy scenariusza, charakterystyczne dla stylu Scotta, są bogato szczegółowe i filmowe. Zamiast przedstawienia Timothée Chalamet, Paul jest 7-latkiem, pokazując swoją dziką niewinność i asertywną naturę, co stanowi wyraźny kontrast z bardziej wrażliwym przedstawieniem Lyncha. Skrypt obejmuje flash-forward pokazujący jego trening i ostateczne opanowanie szermierki, przewyższając nawet Duncana Idaho.

śmierć cesarza i zmiana dynamiki mocy

Skrypt wprowadza kluczowy zwrot akcji: śmierć cesarza. To wydarzenie, nieobecne w powieści, służy jako katalizator następnego konfliktu. Scena pogrzebu cesarza, z jego mistycznymi elementami, jest aresztowanie wizualnie. Propozycja Barona Harkonnena dotycząca dzielenia się produkcją przypraw Arrakisa podkreśla główny temat kontroli nad tym cennym zasobem. Kluczowa linia, niezwykle podobna do jednej w filmie Lyncha, podkreśla to: „Kto kontroluje wydmę kontroluje przyprawę i kontroluje przyprawę kontroluje wszechświat”.

Navigator gildii i średniowieczne Arrakis

Skrypt żywo przedstawia Navigator Gildii, stworzenie rozprawione w przyprawie, zapowiedzi późniejszy film Scotta, Prometeusz . Ustawienie Arrakis jest mocno średniowieczne, podkreślając dzierżawcze i feudalne zwyczaje. Ekologiczny wpływ wydobycia przypraw jest podkreślany przez sceny przedstawiające surową rzeczywistość planety.

Przemoc i komentarz społeczny

Skrypt ma podwyższoną przemoc, w tym brutalną walkę z barami i graficzne przedstawienia śmierci. Podkreśla się społeczna rozbieżność Arakeen, pokazując krocza i cierpienie ludności, przyciągając podobieństwa do bitwy o Algiers *.

Escape pustynne i poprawione spotkanie Frema

Ucieczka Pawła i Jessiki na pustynię jest intensywna i niebezpieczna. Skrypt przedstawia ich lądowanie i kolejna podróż, której kulminacją jest spotkanie z Fremen. Konfrontacja z wersją Jamis odzwierciedla wersję Lyncha, ale z podwyższoną brutalnością. Skrypt pomija również kontrowersyjny kazirodczy element kazirodczy dla matki-syn obecny we wcześniejszych szkicach.

Ceremonia wody życia i nowa rodzina królewska

Scenariusz kończy się ceremonią wody życiowej z rytuałem szamańskim i gigantycznym warstwą. Jessica staje się nową wielebną matką, a Paweł, zaakceptowany przez Frema, jest gotowy ich prowadzić. Skrypt kończy się implikacją zbliżającej się jazdy Pawła, kluczowego elementu, który Herbert chciał zobaczyć w adaptacji filmowej.

Odważna, ale niekonwencjonalna wizja

Scott i Wurlitzer Dune oferuje ciemniejszą, bardziej gwałtowną i politycznie interpretację powieści Herberta. Znacząco odbiegając od materiału źródłowego, podkreśla ekologiczne, polityczne i duchowe aspekty historii. Brak uzyskania zatwierdzenia studyjnego można przypisać jego niekonwencjonalnym podejściu i potencjalnie trudnym tematom. Dziedzictwo scenariusza polega jednak na jego wyjątkowej wizji i wpływu na późniejsze adaptacje. Pozostaje to fascynujące spojrzenie na utraconą możliwość filmową, co świadczy o odważnej i ambitnej próbie wprowadzenia złożonego świata Franka Herberta na ekran.