W tym artykule bada wyjątkową i trwałą spuściznę Davida Lyncha, filmowca, którego wyraźny styl przenikał kino i nie tylko. Utwór rozpoczyna się sceną z Twin Peaks , podkreślając zdolność Lyncha do zestawiania przyziemnej rzeczywistości z niepokojącymi prądami, znakiem rozpoznawczym jego estetyki „lynchian”.

Autor twierdzi, że „Lynchian” wykracza poza proste stylistyczne deskryptory, takie jak „Spielbergian” lub „Scorsese-ish”, zamiast tego obejmując szersze poczucie niespokojnego i snu surrealizmu. Ta niespokojna jakość, obecna w filmach takich jak Eraserhead , jest tym, co umocniło status legendarny Lyncha. Artykuł opowiada o osobistej anegdoty o syna autora odkrywającego Twin Peaks , ilustrując ponadczasowy urok pracy Lyncha przez pokolenia.

Dyskusja przechodzi następnie na Twin Peaks: The Return , podkreślając sprzeciw Lyncha konwencjonalnych oczekiwań w Hollywood. Artykuł kontrastuje to z jego niespokojnym doświadczeniem, tworząc wydm , podkreślając, że nawet „nieporozumienie” pozostaje wyraźnie lynchian. Unikalne obrazy i niepokojąca atmosfera, zilustrowana przez niesławną maszynę dojenia kota/szczura, są cytowane jako kwintesencyjne elementy lynchijskie.

Artykuł uznaje również piękno i głębię emocjonalną w pracy Lyncha, powołując się na The Slephant Man jako przykład jego zdolności do tworzenia zarówno wzruszających, jak i niepokojących narracji. Autor podkreśla daremność próby kategoryzacji pracy Lyncha, ale jednocześnie celebruje swój niepowtarzalny podpis. Niebieski aksamit służy do zilustrowania, w jaki sposób lincz obręczy pozornie zwykłe ustawienia, aby ujawnić ukrytą ciemność i surrealizm.

Uwzględniono ankietę, zapraszając czytelników do podzielenia się swoim ulubionym filmem Davida Lyncha. Artykuł następnie bada wpływ Lyncha na kolejne pokolenia twórców filmowych, zauważając, że jego unikalny styl stał się samym źródłem inspiracji. Wpływ jest prześledzony przez różne współczesne filmy, w tym Widziałem glaw telewizji , homar , latarnia morska , Midsommar , następuje , pod Silver Lake , Saltburn , Donnie Darko , Lies Kistnociorki i dzieła Denis Villeneuve.

Artykuł kończy się uznanie znaczenia Lyncha jako kluczowej postaci w tworzeniu filmów, co oznacza koniec epoki. Jego trwały wpływ leży nie tylko w jego indywidualnych dziełach, ale także w jego wpływie na przyszłe pokolenia twórców filmowych, którzy nadal badają „lynchian” podmiotów rzeczywistości.