Niet iedereen heeft de creatieve visie achter gesplitste fictie volledig omarmd, het nieuwste coöperatieve avontuur van de veelgeprezen maker van It neemt twee , Josef Fares. De kern van het verhaal van de game is een paar vrouwelijke hoofdrolspelers wiens verhaal zowel bewondering als kritiek heeft aangewakkerd. Sommige vocale critici hebben het spel beschuldigd van het promoten van 'feministische propaganda', waardoor verhitte discussies op online platforms ontstoken.

In zijn karakteristieke ongefilterde en openhartige stijl heeft Josef Fares deze beweringen rechtstreeks aangepakt met een scherpe, humoristische weerlegging die zijn focus op het vertellen van verhalen onderstreept in plaats van controverse.

Het centrale thema van gesplitste fictie draait om twee vrouwelijke personages die aan een diep persoonlijke en emotionele reis beginnen. Hoewel veel spelers het spel hebben geprezen vanwege zijn innovatieve gameplay en oprechte verhalen, hebben anderen problemen met de keuze van hoofdrolspelers, en het labelen als een poging om een ​​feministische agenda te pushen.

Critici hebben betoogd dat het hebben van twee vrouwen in leidende rollen onnodig of overdreven politiek was. Deze terugslag is echter een sterke weerstand tegen de supporters van de game, die beweren dat die vertegenwoordiging in de media geen punt van discussie zou moeten zijn.

Bekend om zijn openhartige en vaak humoristische reacties, aarzelde Josef Fares niet om de controverse aan te pakken. In zijn eigen woorden:

Laat me je iets vertellen: in broer waren er twee jongens [als protagonisten], in een uitweg - twee jongens, er zijn twee nodig - een man, één vrouw en nu twee vrouwen, en plotseling 'iedereen is van streek'. [...] Het kan me niet schelen wat je hebt tussen je benen - goede karakters zijn wat belangrijk is.

De reactie van Fares benadrukt zijn toewijding aan het maken van boeiende verhalen in plaats van tegemoet te komen aan ideologische debatten. Door het belang van goed geschreven personages te benadrukken ten opzichte van genderdynamiek, daagt hij critici uit om zich te concentreren op de inhoud van het verhaal in plaats van op de details op het oppervlak.

De terugslag tegen gesplitste fictie weerspiegelt de lopende maatschappelijke debatten over diversiteit en vertegenwoordiging in de media. Voor sommigen vertegenwoordigt de opname van twee vrouwelijke hoofdrolspelers vooruitgang en een stap in de richting van meer inclusieve verhalen. Voor anderen dient het als een bliksemafleider voor bredere culturele spanningen.

Games zoals gesplitste fictie staan ​​vaak centraal in deze discussies, terwijl ze grenzen verleggen en nieuwe perspectieven verkennen. Hoewel kritiek onvermijdelijk is, suggereert de overweldigend positieve ontvangst van spelers en critici dat het verhaal van de game resoneert met een breed publiek.